0 0
Kłosuj Komentuj Ulubione

W poszukiwaniu korzeni

Nieustannie wygasa naturalny pokoleniowy przepływ wartości kulturowych, gdzie rodzice posługujący się w codziennej mowie gwarą przekazywali ją dzieciom. Z duma nosili stroje ludowe czy śpiewali pieśni. Współczesna wieś to konfrontacja tradycji i nowoczesności. Istnieje potrzeba wspólnego tworzenia, bycia razem, poszukiwania korzeni czy wyróżniania własnych regionalnych tradycji. Dlatego też, niezmiernie ważne jest wspieranie wydarzeń artystycznych mających na celu kultywowanie pięknej i bogatej kultury ludowej, w której wybrzmiewa piękno regionu, popularyzacja i ochrona wartości, które mają wpływ na utrwalanie tożsamości narodowych, umacnianie tradycji i więzi międzyludzkich. W odpowiedzi na powyższe w Łańcucie w dniach 11-12 maja 2024 r. odbyło się po raz pierwszy niezwykłe wydarzenie - FESTIWAL ZESPOŁÓW LUDOWYCH ORAZ JARMARK KÓŁ GOSPODYŃ WIEJSKICH PN. „ZIEMIA ŁAŃCUCKA TAŃCZY I ŚPIEWA”, którego organizatorem była Lokalna Grupa Działania Ziemia Łańcucka z siedzibą w Łańcucie.

Podczas dwóch dni festiwalu wystąpiło łącznie aż 17 polskich i zagranicznych ludowych zespołów tanecznych, kapel ludowych i zespołów śpiewaczych. Z obszaru sześciu gmin powiatu łańcuckiego i leżajskiego (Żołynia, Białobrzegi, Rakszawa, Łańcut, Grodzisko Dolne, m. Łańcut) były to: Zespół Pieśni i Tańca "WISŁOK" z Bud Łańcuckich Prawa Strona, Zespół Pieśni i tańca ludowego "PATRIA" z Kraczkowej, Zespół ludowy "ŻOŁYNIACY"
z Żołyni, Zespół Regionalny "Grodziszczoki" z Grodziska Dolnego, Zespół Śpiewaczo-Obrzędowy "Leszczynka" z Wólki Grodziskiej, Młodzieżowa Kapela Ludowa z Albigowej, Kapela „HOP-SIUP” z Albigowej, Kapela Ludowa "Brzeziny" z Rakszawy, Zespół Śpiewaczy "Brzózanka" z Brzózy Stadnickiej, Zespół Ludowy "Sonina" z Soniny, Zespól wokalny "Sąsiedzi" z Białobrzeg, Zespół Śpiewaczy "Rogóżnianki" z Rogóżna, Kapela Ludowa
z Wysokiej, Zespół Pieśni i Tańca „Łańcut” z Łańcuta. W ramach występów gościnnych zaprezentowały się zespoły ludowe z Ukrainy i Węgier - Zespół Muzyki Ludowej „Karinko”
i Zespół Tańca Ludowego „Himes” z Balmazújváros, Zespół Tańca Ludowego „Lilya” ze Stryja, Zespół Tańca Ludowego „Verbychenka” z Umania. Zespoły i kapele, które wzięły udział w wydarzeniu otrzymały atrakcyjne nagrody rzeczowe.

Równolegle odbywał się Jarmark Kół Gospodyń Wiejskich, w którym wzięło udział 32 Koła Gospodyń Wiejskich z obszaru działania LGD: KGW Budy Łańcuckie Prawa Strona, Stowarzyszenie Koło Gospodyń Wiejskich „Krokus” w Korniaktowie Południowym, Stowarzyszenie KGW Wola Dalsza, KGW Grodzisko Dolne -Miasteczko, KGW Grodzisko Górne, KGW Grodzisko Nowe, KGW Opaleniska, KGW Laszczyny, KGW Albigowa, KGW Albigowa – Honie, KGW Kosina, KGW Kraczkowa, KGW Rogóżno, KGW Sonina, KGW Rakszawa Mościny, KGW Głuchów, KGW Białobrzegi, KGW Korniaktów Południowy, KGW Grodzisko Dolne, KGW Podlesie, KGW Wólka Grodziska, KGW Cierpisz, KGW Łańcut Przedmieście, KGW Handzlówka, KGW Wysoka, KGW Rakszawa Środkowa, KGW Wydrze, KGW Kopanie Żołyńskie, KGW "Klub Miłośników Wsi Smolarzyny", KGW Brzóza Stadnicka, KGW Smolarzyny, Stowarzyszenie Kobiet w Żołyni Koła Gospodyń Wiejskich biorące udział w jarmarku wzięły udział w losowaniu atrakcyjnych nagród rzeczowych, rozlosowano aż 17 kompletów nagród..

Podczas 2-dniowego wydarzenia swoje stoiska zaprezentowali także lokalni producenci żywności oraz rękodzielnicy z obszaru LGD, m.in. Jan Dudziak, Jan Cwynar, Lawendowe Honie czyli Ania na Lawendowym Wzgórzu Maciołek Anna, Pasieka pod Borem Golenia Grzegorz, Karina Produkcja Soków Karina Albigowska, Zdolna Sowa – Przemysław Podolec, Ryszard Marciniec, Szymon Wal, Gospodarstwo Rolne „Kwasiorek”, Browar Łańcut. Dodatkową atrakcją, zwłaszcza dla najmłodszych uczestników była obecność członków OSP
z Woli Dalszej, którzy prezentowali zainteresowanym samochód strażacki oraz sprzęt ratowniczy.

Stoiska promocyjne zorganizowały również instytucje wspierające rozwój obszarów wiejskich takie jak: Powiatowy Zespół Doradztwa Rolniczego w Łańcucie, Bank Spółdzielczy
w Łańcucie, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w Rzeszowie, Państwowa Inspekcja Pracy w Rzeszowie, Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa w Rzeszowie, Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajemnych w Rzeszowie. Namioty wystawiennicze na potrzeby Jarmarku Kół Gospodyń Wiejskich zapewnił Podkarpacki Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Boguchwale.

Podczas jarmarku produkty tradycyjne wpisane na Listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaprezentowały: Stowarzyszenie Koło Gospodyń Wiejskich „Krokus” w Korniaktowie Południowym (tort chlebowy z Korniaktowa, proziaki), KGW Korniaktów Południowy (amoniaczki korniaktowskie), KGW Grodzisko Dolne (zoibak grodziski, gołąbki z kaszy gryczanej z tartymi ziemniakami z sosem grzybowym), KGW Wólka Grodziska (szyszka weselna grodziska, korowal weselny, chleb pszenno – razowy
z piecowiska, KGW Handzlówka (serownik handzlowski, handzlowska bułka pszenna, handzlowski chleb domowy), KGW Rakszawa Środkowa (rakszawski pasztet grzybowy), KGW „Klub miłośników wsi Smolarzyny” (smolarzyński syrop z pączków sosny), Gospodarstwo Ogrodnicze Witold Wójcik, Rolniczy Handel Detaliczny – (sonińskie powidła
z węgierek).

Festiwal zaszczyciło swoją obecnością i udziałem wielu gości, m.in.: poseł na Sejm RP p. Kazimierz Gołojuch, poseł do Parlamentu Europejskiego p. Bogdan Rzońca, Marszałek Województwa Podkarpackiego p. Karol Ożóg, radna Sejmiku Województwa Podkarpackiego, Dyrektor KOWR w Rzeszowie p. Jolanta Kaźmierczak, Radny Sejmiku Województwa Podkarpackiego p. Marek Ordoczyński, Starosta Powiatu Łańcuckiego p. Adam Krzysztoń, Wicestarosta Powiatu Łańcuckiego p. Barbara Pilawa-Kraus, Burmistrz Miasta Łańcuta p. Damian Szubart, Wójt Gminy Białobrzegi p. Franciszek Masłoń, Wójt Gminy Żołynia p. Piotr Dudek, Wójt Gminy Rakszawa p. Janusz Krupczak, Wójt Gminy Łańcut p. Tadeusz Pasieczny, Wice Wójt Gminy Łańcut p. Agnieszka Szpytma, Wice Wójt gminy Grodzisko Dolne p. Mariusz Jasic, Burmistrz Miasta Balmazújváros p. Péter Hegedüs, Sekretarz Rady Miejskiej Humania p. Kateryna Tereshchenko, Dyrektor Wydziału Kultury Miasta Stryj p. Julia Kurylyshyn, Dyrektor Generalny Izby Podkarpackiego Samorządu Gospodarczego
w Rzeszowie p. Jarosław Reczek, kierownik Muzeum Etnograficznego w Rzeszowie
p. Elżbieta Dudek- Młynarska, Prezes Zarządu Banku Spółdzielczego w Łańcucie p. Szczepan Kozłowski, Dyrektor KRUS w Rzeszowie p. Marek Pająk, zastępca kierownika Biura Powiatowego ARiMR w Łańcucie p. Maria Tarała, prezes Wojewódzkiego Związku Rolników Kółek i Organizacji Rolniczych w Rzeszowie p. Mieczysław Bochenek, zastępca prezesa Wojewódzkiego Związku Rolników Kółek i Organizacji Rolniczych w Rzeszowie p. Stefania Michałek, przewodnicząca Wojewódzkiej Rady Kół Gospodyń Wiejskich w Rzeszowie
p. Janina Kuźniar, przewodnicząca Powiatowej Rady Kół Gospodyń Wiejskich w Łańcucie
p. Zofia Rzepka, zastępca przewodniczącej Powiatowej Rady Kół Gospodyń Wiejskich
w Łańcucie p. Jolanta Cieślachowska, główny specjalista wydziału prewencji KRUS
w Rzeszowie p. Agata Borcz, inspektor PIP w Rzeszowie p. Małgorzata Jacek.

W uroczystej gali festiwalowej, która odbyła się w Hotelu „Łańcut” udział wzięli politycy, samorządowcy, dyrektorzy instytucji/ organizacji wspierających rozwój lokalny, przedstawicielki KGW oraz zespołów tanecznych, kapel, zespołów śpiewaczych z obszaru LGD, przedstawicielki Muzeum Etnograficznego im. F. Kotuli w Rzeszowie, dyrektorzy Gminnych Ośrodków Kultury oraz Miejskiego Domu Kultury w Łańcucie, członkowie zwykli, członkowie Zarządu, Rady i Komisji Rewizyjnej LGD, osoby wspierające rozwój obszarów wiejskich i LGD Ziemia Łańcucka oraz przedstawiciele radia Rzeszów i TV Łańcut,. Podczas gali, Koła Gospodyń Wiejskich oraz zespoły taneczne, kapele, zespoły śpiewacze otrzymały pamiątkowe dyplomy z rąk Marszałka Województwa Podkarpackiego p. Karola Ożoga oraz Prezes Zarządu LGD Ziemia Łańcucka p. Patrycji Sobuś. Było to niezwykłe spotkanie wielu przenikających się środowisk, które mają wspólny cel – rozwój małych ojczyzn oraz zachowanie dziedzictwa lokalnego obszaru.

Dwudniowy festiwal był okazją nie tylko do współzawodnictwa i wymiany doświadczeń dla zespołów ludowych i artystów lecz również sposobnością do zapoznania mieszkańców obszaru LGD, przyjezdnych gości i turystów z bogactwem i różnorodnością szeroko pojętego dziedzictwa kulturalnego obszaru. Była to również doskonała lekcja tradycji i kultury – próba zainteresowania młodych ludzi wartościami tradycyjnej kultury rodzimej. Festiwal miał na celu ukazanie, pielęgnowanie, ochronę oraz udokumentowanie najcenniejszych wartości kulturowych ze szczególnym uwzględnieniem autentyczności repertuaru, stylu śpiewania, muzykowania i tańca, zachowanie lokalnej gwary, tradycyjnego ubioru, składu zespołu oraz stylu własnego regionu a także promocję dorobku artystycznego zespołów i ich repertuaru. Przedsięwzięcie zakładało zaangażowanie i współdziałanie lokalnej społeczności na rzecz wspólnego dobra jakim jest wymiana międzypokoleniowej wiedzy, umiejętności i przekazanie tradycji młodszym pokoleniom, a także rozwijanie współpracy kulturalnej środowisk lokalnych. Zachowaniu lokalnego dziedzictwa kulinarnego służył Jarmark Kół Gospodyń Wiejskich z obszaru LGD, który był integralną częścią festiwalu. KGW, które zgłosiły chęć wzięcia udziału w wydarzeniu, zaprezentowały stoiska z produktami kuchni tradycyjnej (m.in. ciasta, sery, gołąbki, pierogi, bigos, naleśniki, proziaki, chleb). Osobne stoiska przeznaczono na prezentację produktów tradycyjnych wpisanych na Listę produktów tradycyjnych MRiRW związanych z miejscowościami z obszaru LGD. Oprócz kulinariów, na stoiskach pojawiło się rękodzieło lokalne. Każde koło gospodyń reprezentowało swoją „małą ojczyznę”, indywidualne tradycje, umiejętności, przepisy.

Z całości wydarzenia powstała polsko-angielska publikacja oraz materiał filmowy. Publikacja wraz z filmem stanowi cenną pamiątkę po pierwszym takim festiwalu na którym udało się pokazać szerszej publiczności tak bogate dziedzictwo lokalne obszaru. Organizator wydarzenia Lokalna Grupa Działania planuję zorganizować kolejną edycję festiwalu aby na stałe wpisała się w kalendarz wydarzeń kulturalnych na obszarze ziemi łańcuckiej.

FESTIWAL ZESPOŁÓW LUDOWYCH ORAZ JARMARK KÓŁ GOSPODYŃ WIEJSKICH PN. „ZIEMIA ŁAŃCUCKA TAŃCZY I ŚPIEWA realizowany był w ramach poddziałania 19.2 „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” z wyłączeniem projektów grantowych oraz operacji
w zakresie podejmowania działalności gospodarczej objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020.

Redakcja mojaWieś ..

Udostępnij na facebook!

Przeczytaj również wszystkie artykuły z kategorii >

Dołubowo na Ludowo

W niedzielę 27 lipca 2025 r. przy świetlicy wiejskiej w Dołubowie odbył się piknik pod Hasłem "Dołubowo na ludowo" zorganizowany przez Stowarzyszenie Gospodyń Wiejskich w Dołubowie i współfinansowany przez Starostwo Powiatowe w Siemiatyczach. Celem imprezy była integracja lokalnej społeczności oraz promocja kultury ludowej i kuchni regionalnej. Tradycje kulinarne zaprezentowały panie z Koła Gospodyń Wiejskich w Chojewie, które przygotowały degustację pierogów, gołąbków, bigosu i innych smakołyków. Członkinie SGW w Dołubowie częstowały gości zagubami i babką ziemniaczaną. Kulturalną stronę wydarzenia uświetniły występy zespołów ludowych Polne Maki z Dołubowa, Wrzosy z Wilanowa i Zespołu Wokalno-Recytatorskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku z Siemiatycz. Nowoczesnego brzmienia dodał występ Zespołu The Rebels z Zespołu szkół Ogólnokształcących w Ciechanowcu. Nie lada atrakcją był występ taneczny dzieci przedszkolnych z grupy Pszczółki ze szkoły im. Jana Pawła II w Dziadkowicach. Pokaz jazdy konnej w wykonaniu Szwadronu Kawalerii Ochotniczej z Siemiatycz zachwycił wszystkich uczestników wydarzenia i przybliżył historyczne tradycje wojska polskiego. Po pokazie można było pod kierunkiem Kawalerzysty dosiąść rumaka i poczuć się jak prawdziwy jeździec. Dla kochających motoryzację zaproponowaliśmy jazdę quadem. Można też było wsiąść do policyjnego radiowozu i obejrzeć motocykle Stowarzyszenia Motocyklistów Goodboys z Bielska Podlaskiego. Atrakcjami adresowanymi do dzieci były: dmuchana zjeżdżalnia, booble futbol, loteria fantowa, plac zabaw przy świetlicy oraz goście specjalni – postacie z popularnych kreskówek. Nie zabrakło również smakołyków, takich jak wata cukrowa, lody, gofry, napoje. Na starszych uczestników czekały występy zespołów disco polo. Grali nam: Cassel, Zespół Fest & DJ Niunio, Mirage & Yoko oraz zaprzyjaźniony i niezawodny Megas. I chociaż pogoda nas nie rozpieszczała, wszyscy mieliśmy wspaniałe humory i dużo słońca na twarzach. Czytaj dalej

Makijaż, który przetrwa całą noc? Jak to robią najlepsi

Zastanawiasz się, jak to możliwe, że gwiazdy wyglądają nieskazitelnie przez całą noc – od pierwszego kroku na czerwonym dywanie aż po blady świt? Za ich perfekcyjnym wyglądem stoją profesjonalni makijażyści, którzy wiedzą, jak uzyskać efekt idealnej cery, zmysłowych ust czy magnetycznego spojrzenia. Chcesz, aby Twój makijaż przetrwał cały dzień lub intensywną noc? Sekret tkwi nie tylko w doborze odpowiednich, trwałych i wodoodpornych kosmetykach, ale także w kolejności i sposobie ich nakładania. Sprawdźmy zatem, jak makijaż wykonują profesjonaliści. Perfekcyjny początek Dzień wcześniej warto wykonać delikatny peeling lub nałożyć maseczkę nawilżającą, która pomoże uzyskać jedwabistą gładkość skóry, niezbędną pod perfekcyjny makijaż. Stosujmy wyłącznie kosmetyki, które znamy i wiemy, jaki efekt końcowy możemy uzyskać. W dniu wykonania makijażu dokładnie oczyszczamy twarz, aplikujemy sprawdzony krem i czekamy kwadrans, aż całkowicie się wchłonie. Tajemnica tkwi w cienkich warstwach Teraz nakładamy cieniutką warstwę bazy pod podkład, dopasowanej do skóry – silikonową dla wygładzenia, rozświetlającą dla blasku lub neutralizującą na zaczerwienienia. Bazę nanosimy gąbeczką, wklepując ją w skórę i omijając powieki. Następnie nakładamy korektor na wszelkie niedoskonałości, również cienką warstwą. Aplikacja wszystkich kosmetyków cieniuteńkimi warstwami to jeden z największych sekretów trwałego makijażu. Niektórzy makijażyści zalecają, aby teraz przejść do wykonania makijażu oka, ponieważ osypujące się cienie czy odbicia tuszu do rzęs łatwo usuniemy na tym etapie wacikiem, nie ścierając podkładu czy pudru. Według innych, to idealny czas na puder! Wciskamy zatem dokładnie w skórę (na bazę i korektor) transparentny sypki puder, puszkiem lub gąbeczką, jakby stemplując – to w efekcie zwiększy trwałość podkładu. Po kilku minutach nanosimy pędzlem do makijażu lub wilgotną gąbeczką cienką warstwę podkładu, wklepując go w skórę, a na cienie pod oczami nakładamy korektor w płynie. Teraz pora na trik, który zachwyca w Hollywood. „Baking” – czyli pieczenie Na podkład nakładamy sypki transparentny puder, gąbeczką, jakby wtłaczając go w skórę. Szczególnie grubą warstwę pudru nakładamy pod oczami, aż do linii nosa. Teraz czekamy 10-20 minut, aż puder się wchłonie i jakby „zapiecze”, scalając wszystkie warstwy. Czas na kolor Na powiekę nanosimy cieniutko specjalną bazę pod cienie, czekamy, aż się wchłonie, a następnie nakładamy wybrany cień, delikatnie wcierając go w skórę. Po nałożeniu cienia wszelkie osypane drobinki zmiatamy pędzlem razem z nadmiarem pudru. Aby dodać głębi spojrzeniu, warto dokleić sztuczne rzęsy lub użyć wodoodpornego tuszu. Nie zapominajmy o brwiach – ich ubytki uzupełniamy kredką i utrwalamy kształt żelem do brwi. Róż na policzkach ożywi cerę, nadając jej zdrowy blask. Makijażyści często stosują trik utrwalający: najpierw aplikują róż w kremie, a następnie utrwalają go produktem w tym samym odcieniu ale w kamieniu. Aby wysmuklić twarz, sięgnij po sypki bronzer. Usta jak marzenie Usta obrysowujemy i wypełniamy konturówką, która przedłuży trwałość pomadki i zapobiegnie jej rozmazywaniu. Następnie malujemy usta pomadką – najtrwalsze są matowe o zastygającej formule. Pamiętajmy tylko, że pomadkę nakładamy na gładkie, nie spierzchnięte wargi. Finalne utrwalenie Utrwalacz w sprayu – działa jak lakier do włosów i zapewni makijażowi odporność na wilgoć i rozmazanie. Gdyby jednak zdarzyło nam się spocić, to pamiętajmy, że nie dokładamy kosmetyków na spoconą skórę, tylko użyjmy bibułek matujących, które usuną pot i nie naruszą makijażu. Wybór optymalnej metody utrwalania makijażu jest indywidualny. To, co sprawdza się u innych, może nie pasować naszej skórze, dlatego warto przetestować różne kosmetyki i metody utrwalania, aby znaleźć najlepszą opcję dla siebie. Aleksandra Koronna   Czytaj dalej

Blaski i cienie życia na emigracji...

Donald Edward Pienkos, emerytowany profesor Nauk Politycznych Uniwersytetu Wisconsin w Milwaukee. Jest polsko-amerykańskim historykiem specjalizującym się w naukach politycznych i historii środowiska polsko-amerykańskiego w USA.  Odznaczony został Krzyżem Oficerskim Zasługi przez Prezydenta RP w listopadzie 2010 roku. Został wybrany Honorowym Marszałkiem Parady Dnia Konstytucji 3 Maja w Chicago.  Urodził się Pan podczas II wojny światowej w polskiej rodzinie w Chicago. Jaki wpływ na Pana życie wywarło polskie pochodzenie? Urodziłem się w 1944 roku. Moi dziadkowie przybyli do Stanów Zjednoczonych z galicyjskich wiosek, które znajdowały się w monarchii austro-węgierskiej jeszcze przed I wojna światowa i osiedlili się w Chicago. Byli częścią tej wielkiej „fali” emigracji (1890-1914) z Polski podzielonej w rozbiorach. Wspólnie układali życie dla siebie i swoich dzieci, tworzyli pierwsze wielkie instytucje amerykańskiej Polonii, setki kościołów i parafii, wspaniale braterskie stowarzyszenia, a także polskojęzyczne pisma drukowane.   Moi dziadkowie, Józef Świerczek i Ewa Michalczewska pochodzili z regionu Tarnowa, ze wsi  Podlesie Dębowa i Gorzyce, pobrali się w Chicago w 1914 r. Moja mama, Stefania (Stella, 1918-2001) była druga z pięciorga dzieci. Moj dziadek, pracował w wielkiej fabryce dźwigów.  Należeli do parafii św. Pankracego. Dziadkowie ze strony ojca, Walenty Pienkos, kowal w Przybyszówce w okolicy Rzeszowa i Franciszka Surman, z Woli Ocieka koło Dębicy, pobrali się w 1914 w Chicago i też mieli pięcioro dzieci. Moj tata, Edward (1920-1999) był ich drugim dzieckiem. Początkowo mieszkali na północnej stronie miasta, po czym przenieśli się w okolice kościoła św. Jacka. Dziadek Walenty przybył do USA w 1912, by uniknąć poboru do armii austriackiej, gdyż zanosiło się na wojnę z Rosja, a kowale byli powoływani w pierwszej kolejności.  W 1958 roku odwiedził rodzinę w Polsce.  Stosunki z rodziną ożyły znacznie, w 1968, kiedy ja z żona studiowaliśmy w Polsce. Mamy kontakt do dzisiaj.  Dwóch moich braci, Edward i Marek oraz ja, wychowaliśmy się w dużej rodzinie, której spotkania rodzinne liczyły ponad pięćdziesiąt osób. W większości porozumiewaliśmy się w języku polskim. Było polskie, pyszne jedzenie, słodycze i tradycyjnie dominowała polka. Uwielbiałem muzykę „Małego Władzia – Lil’ Wally”, dlatego też nauczyłem się grać na akordeonie. Byliśmy otoczeni polskością, z czego wówczas nie zdawaliśmy sobie sprawy, to było naturalne. Nie mieszkaliśmy jednak w typowo polskiej dzielnicy, aczkolwiek miałem w szkole kolegów polskiego pochodzenia. W tamtych czasach, lata 40 i 50, w rodzinie nie mówiło się wiele o Polsce, nie uczyliśmy się o Polsce w szkole. Krótko mówiąc czasy, w jakich dorastałem zaznaczały się tym, że my byliśmy już „trzecią generacją emigrantów” i wszyscy byli jednakowi - Polacy i nie-Polacy. Byliśmy całkowicie zintegrowani z „głównym nurtem amerykańskiego życia”. Było to dla nas dobre, bo pozwoliło nam osiągnąć wiele i odnieść sukcesy zawodowe.  Studiował Pan w Polsce? Jaka była Pana percepcja kraju rodzinnego Pana dziadków? W październiku 1964 roku poznałem moją przyszłą żonę, Angele Mischke, która ukończyła historię Polski i Rosji. Pobraliśmy się w 1967 roku tuż przed wyjazdem do Polski na roczne studia. Pobyt w Polsce to wspaniale doświadczenie. Zajmowaliśmy się badaniami naukowymi, ale także podróżowaliśmy przez Polskę. Byliśmy też w Rosji, widzieliśmy Mur Berliński, poznaliśmy wspaniałych ludzi i nawiązaliśmy trwale przyjaźnie. To była moja pierwsza wizyta do Polski, a potem odbyliśmy ich jeszcze piętnaście.  Czy Pana rodzina była zaangażowana w działalność polonijna?  W 1970 roku zostałem członkiem Związku Narodowego Polskiego, braterskiej firmy ubezpieczeniowej. Cała moja rodzina ma członkostwo w ZNP. W 1978 roku poznałem Alojzego Mazewskiego, prezesa ZNP i Kongresu Polsko-Amerykańskiego. Był to wspaniały człowiek i wyjątkowy lider polonijny. Poprosił mnie o napisanie historii ZNP w związku z nadchodzącą 100. rocznica istnienia organizacji, w 1980 roku. Książkę ukończyłem w 1984 roku. Była to pierwsza praca naukowa w języku angielskim na temat jednej z głównych polonijnych organizacji. Praca została nagrodzona państwową nagroda. Prezes Mazewski zachęcił mnie także do kandydowania na pozycje w zarządzie ZNP i do napisania historii Kongresu Polonii Amerykańskiej. Zostałem wybrany do zarządu Związku w 1987 roku i pełniłem funkcję przez osiem lat. Napisałem także historię innej organizacji polonijnej - Sokolstwo Polskie w Ameryce. W 1995 roku wraz z małżonką rozpocząłem pisać pracę o historii Związku Polek w Ameryce, dziś niestety nieistniejącej organizacji. Wszystkie te organizacje były wspaniałe i miały na celu polepszanie sytuacji Polski i Polonii. Uważam, że każdy kto jest polskiego pochodzenia powinien należeć do którejś z polonijnych organizacji.  Dlaczego został Pan historykiem?  Kiedy rozpocząłem naukę w niższym Seminarium Quigley, szkole średniej pod patronatem Archidiecezji Chicagowskiej, zacząłem być świadomy swojej etniczności. W tej ogromnej szkole było 1200 uczniów. To to mój nauczyciel angielskiego polecił mi przeczytać „Ogniem i mieczem” Henryka Sienkiewicza. Choć nie miałem pojęcia ani o powieści, ani o jej autorze, byłem urzeczony tą lekturą i natychmiast sięgnąłem po pozostałe części Trylogii, które były jeszcze bardziej fascynujące. W trzeciej klasie wraz z kolegami polskiego pochodzenia zostaliśmy umieszczeni w jednej klasie i uczyliśmy się języka polskiego pod kierunkiem księdza Tadeusza Jakubowskiego, późniejszego biskupa Archidiecezji Chicagowskiej.   Później, w 1964 roku rozpocząłem studia na Uniwersytecie Wisconsin w Madison i studiowałem Historie Związku Sowieckiego i Wschodniej Europy. Prace magisterską napisałem na temat niepowodzenia kolektywizacji rolnictwa w Polsce - rządzonej przez komunistów, do której używałem materiałów w języku polskim. Pod okiem profesora Edmunda Zawackiego z Wydziału Języków Słowiańskich nie tylko pogłębiłem znajomość języka polskiego, ale także otrzymałem stypendium Fundacji Kościuszkowskiej do zrobienia badań do pracy doktorskiej w Polsce, która robiłem pod kierunkiem wspaniałego naukowca prof. Johna Armstronga.   Dzięki wsparciu prof. Armstronga otrzymałem pozycję wykładowcy na Uniwersytecie Wisconsin w Milwaukee w 1969 roku, gdzie pracowałem do 2013 roku. Był Pan zaangażowany w Kongresie Polsko-Amerykańskim, a poprzez to odegrał Pan ważną role we wstąpieniu Polski do NATO. Po śmierci prezesa Mazewskiego, w 1988 roku, jego następcą został prezes Moskal. Pod jego dyrekcją aktywnie działałem nad wejściem Polski do NATO. Było to bardzo ważne dla Polski po 1989 roku, wolnej już od komunistów. Dzisiaj Polska nie tylko dobrze funkcjonuje, ale także ma zapewnione bezpieczeństwo przez NATO i przynależność do Unii Europejskiej. A tak nawiasem mówiąc, jestem jedynym autorem, którego prace oddały kredyt Polonii Amerykańskiej i Kongresowi Polonii Amerykańskiej za jego wkład w wejście Polski do NATO. Aż trudno w to uwierzyć!  Przez wszystkie lata pracy na uniwersytecie uczyłem o Rosji, Polsce, Wschodniej Europie i Polonii Amerykańskiej. Byłem dumny z tego, że byliśmy w stanie otworzyć Wydziały Studiów Rosyjskich, Europy Wschodniej i Polski, a także organizowaliśmy wyjazdy dla studentów do Polski i Rosji. Jestem także zaangażowany w dwóch naukowych organizacjach dedykowanych studiom o Polsce: Polski Instytut Naukowy w Ameryce i Polsko-Amerykańskie Stowarzyszenie Historyczne oraz wspieram prace Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Yorku.  Moje zaangażowanie w propagowaniu dziedzictwa polskiego jest zakorzenione w wielu rzeczach – pochodzeniu mojej rodziny, mojemu życiu z ukochaną żoną Angelą, mojej nauce w szkole średniej i na studiach, czasowi spędzonemu w Polsce oraz zaangażowaniu w organizacjach polonijnych i naukowych.  Jak wyglądała Polonia w latach 40, 50, 60? Od lat 50-tych znaczenie Polonii – osób, które miały polskie pochodzenie, ulegało zasadniczym zmianom. Prze rokiem 1950 słowo „Polonia” zasadniczo znaczyło „emigranci i ich urodzone w Ameryce dzieci,” w większości emigranci pierwszej generacji to ci, którzy przybywali do Ameryki na początku XX. wieku. Byli oni zatrudnieni w fabrykach i w przedsiębiorstwach miejskich, relatywnie mało pracowało się na roli. Niewielu miało ukończoną szkole średnią. Większość zamieszkiwała dzielnice zaludnione przez Polaków w Chicago, Detroit, Milwaukee, Nowym Yorku, czy Buffalo. Język polski był ważnym faktorem zarówno wśród społeczności, jak i w wielu organizacjach i blisko w 1000 kościołach oraz parafiach, a także w publikacjach. Polacy głównie popierali partię demokratyczna i jej ruch robotniczy. W latach 60-tych Polonia ulega zasadniczej zmianie. Coraz więcej młodych Polonusów kształciło się na wyższych uczelniach, a także podejmowało prace w lepiej wykwalifikowanych zawodach: nauczycieli, służby społecznej, policjantów, strażaków, a także zajmowali kierownicze stanowiska. Widać było coraz więcej osób polskiego pochodzenia w życiu politycznym Ameryki. W 1959 i 1960 czterech Polaków zostało kongresmanami. To był Edward Derwiński, John Kluczyński, Roman Puciński i Dan Rostenkowski. W 1968 Senator Edmund Muskie z Maine był nominowany na wiceprezydenta. Prof. Zbigniew Brzeziński miał ogromne wpływy w Washingtonie, będąc doradcą politycznym prezydenta. Wtedy także wzrosło uprzedzenie antypolskie, ku zaskoczeniu społeczności polskiego pochodzenia, która uważała się za jednakowo dobrych, tak jak Amerykanie.  Polonusi wyprowadzają się więc z typowo polskich dzielnic, opuszczają polskie kościoły, a także organizacje. Był to także początek końca języka polskiego wśród tzw. Starej Polonii.  Oczywiście Polacy przybywali nadal do Ameryki. Największe fale przypadły na lata 80, niektórzy wstępowali do organizacji polonijnych.  Aktualnie szacuje się, że w USA mieszka 10 milionów Amerykanów polskiego pochodzenia, z czego zaledwie 4% urodziło się w Polsce. Znajomość języka polskiego słabnie, a małżeństwa międzyetniczne są bardzo popularne. Być może milion Amerykanów polskiego pochodzenia ma solidne więzi z Polska poprzez język, czy rodzinę w Polsce. Praktycznie wszyscy są ścisłe zintegrowani w życiu amerykańskim. Krótko mówiąc reprezentują historie wielkiego amerykańskiego sukcesu. Politycznie Polonusi, którzy jeszcze w 1960 roku głosowali na demokratów (80% do 20% na Johna Kennedy’ego), dzisiaj są równo podzieleni pomiędzy dwie partie demokratów i republikanów. Częściowo dzięki identyfikowaniu się z religią katolicką i spadkiem przynależności do związków zawodowych.  Dzisiaj wyzwaniem dla polonijnych organizacji jest znalezienie programów, które dotarłyby do Polonii, by zainteresować je związkiem z nimi poprzez uznanie dla dziedzictwa, wspomnień rodzinnych, przyjemność z polskiego jedzenia, a także związku z kościołem. Przykładami takich działań jest Polski Festiwal w Milwaukee, w którym uczestniczy na przestrzeni trzech dni ponad 40,000 ludzi czy Parada Dnia Konstytucji 3 Maja w Chicago – cóż za wspaniale wydarzenie! Innym świetnym sposobem jest promowanie podroży do Polski, kraju naszych przodków. Zobaczyć to uwierzyć! Polska jest piękna, a jej obywatele tacy przyjaźni.  Tu jest świetne miejsce do działania dla władz polskich. Do tej pory organizacje polonijne fantastycznie prezentowały sprawę polską wśród Amerykanów. Teraz kolej na Polskę, by przejęła tę rolę.  Musze wspomnieć, że w 2001 roku byłem zaangażowany w sprowadzenie wystawy "Leonardo da Vinci and the Splendor of Poland" do Milwaukee, Huston i San Francisco. Obejrzało ją ponad 400,000 osób. My, naukowcy, możemy prowadzić wykłady o kulturze, ale większe znaczenie odegrałyby wydarzenia takie jak ta wystawa, które przyciągnęłyby wielu widzów z różnych środowisk. A więc, Polsko, teraz Twoja kolej! Pana książka “For Your Freedom Through Ours: Polish American Efforts on Poland's Behalf 1863-1991” (1991) to historia zorganizowanego wysiłku Amerykanów polskiego pochodzenia i ich aspiracje do niepodległości politycznej Polaków.  Jak to się stało, że zainteresował Pana ten temat? Skąd czerpał Pan materiały? Zajęło mi trzy lata, by napisać historię Kongresu Polsko-Amerykańskiego. Ucieszyłem się bardzo, że ukończyłem ją właśnie, gdy rozpadł się Związek Radziecki. Był to rezultat wysiłków Polaków: Jana Pawła II, ruchu Solidarności, a także Polonii. Szczęśliwie miałem ogrom materiałów, a także wywiadów ze wspaniałymi ludźmi, co ułatwiło moją pracę. Ale wiesz co? Ta historia jest ignorowana i niedoceniona przez wielu Amerykanów polskiego pochodzenia, przez wielu Amerykanów i zbyt wielu amerykańskich naukowców. Oprócz mojej publikacji, nie istnieje żadna inna na temat roli i znaczenia Kongresu Polsko-Amerykańskiego i Polonii w nie siłowym wyzwoleniu Polski spod jarzma Sowietów.  To okropne, że te fakty historyczne i troska Polonii o losy Polski jest nieznana i lekceważona. To bardzo przykre! W tym roku otrzymał Pan tytuł Honorowego Marszałka Parady Dnia Konstytucji 3 Maja w Chicago, największej parady polskiej. Jak Pan odebrał te nominacje? Co czuł Pan podczas tej uroczystości? Będąc Honorowym Marszałkiem tegorocznej Parady Dania Konstytucji 3 Maja było wspaniałym przeżyciem i doświadczeniem. Sama parada była tak okazała, że zapierało dech obserwując wszystkie grupy maszerujące przed trybuną. Tylu uczestników, tylu obserwujących! Biel i czerwień w całym mieście. To był dla mnie ogromny honor, być wyróżnionym obok Wielkiego Marszalka, Jego Ekscelencji Biskupa Andrzeja Wypycha, Profesora Zbigniewa Kruszewskiego oraz wszystkich innych wspaniałych osób. Na zakończenie, co chciałby Pan powiedzieć czytelnikom kwartalnika “mojaWieś mojeMiasto”?  W 2012 roku celebrowaliśmy z naszymi krewnymi podczas dwudniowych obchodów setną rocznice emigracji naszego dziadka Walentego z Polski do Ameryki. Udział w tym wydarzeniu wzięło 18 członków naszej rodziny z USA i 70 osób z Polski. Nasz obiad w Rzeszowie trwał 9 godzin. Obejrzeliśmy wspólnie film o naszej rodzinie. Teraz jest na YouTube, polecam. Następnego dnia mieliśmy specjalną mszę świętą w pięknym kościele św. Mikołaja w Przybyszówce, która była celebrowana przez 4 księży. Jesteśmy takimi szczęśliwcami, że mamy ścisłe więzy rodzinne w Polsce.  Wywiad i tłumaczenie  Lucja Mirowska-Kopec   Czytaj dalej

Trwa przekierowywanie...

Trwa przetwarzanie ...

Twój kłos został poprawnie oddany!

Twój kłos został usunięty!

Wystąpił błąd podczas kłosowania. Twój kłos nie został oddany!

Plik jest zbyt duży, dozwolona wielkośc to max 10MB.

Aktualnie trwa modernizacja sklepu.
Zapraszamy już wkrótce!

Korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies użytkownik może kontrolować za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Dalsze korzystanie z naszego serwisu internetowego, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje stosowanie plików cookies.

Zamknij